Mam mieszane odczucia. Z jednej strony bawiłam się bardzo dobrze, z drugiej - niektóre niedopowiedzenia i szczegóły odbierały mi przyjemność z oglądania (wróżka magicznie wskazująca odpowiednie miejsce do poszukiwań morderczyni, dziewczyna łudząco podobna do Momi okazuje się być jej najbliższą przyjaciółką, fan Dziewczyny w Masce rozpoznający Momi po operacji po cyckach???, Kim Kyungja cudem wydostająca się z tonącego auta, Momi w ciąży poszukiwana za 3? morderstwa jest w stanie przeżyć i wyżywić się do czasu porodu+ gdzie jest ciało Kim Chunae, skoro nie zostało doliczone do jej morderstw?, w jaki sposób Momi została w ogóle złapana?, skąd niesamowita siła Momi w więzieniu? tamte 3 typiary na które polowała z pewnością mogłyby ją sprać chociaż raz; czy jej "nawrócenie" w więzieniu było prawdziwe, czy nie?, jeśli nie to co chciała tym ugrać?, jakim cudem Kim Kyungja wiedziała że Momi się "nawróci" i przyjdzie na spotkanie?, kolejny szczęśliwy przypadek w postaci potrzebującej nerki córki "szefowej" więzienia - i tylko ta jedna jedyna więźniarka, Momi, się nada jako dawca xd, czemu "szefowa" więzienia chciała okłamać Momi w kwestii córki Mimo, dostarczając jej nieprawdziwe zdjęcia?, bliskość więzienia, szpitala, nowego domu Mimo po przeprowadzce oraz nowego domu Kim Kyungji na raz i tak dalej i tak dalej...).

Szkoda też, że nie przedstawili momentu, gdy Kim Kyungja zdaje sobie sprawę, że od (przyszywanej lub nie) wnuczki otrzymała więcej miłości, troski i zainteresowania, niż kiedykolwiek od swojego własnego syna. I, jeśli Ju Ohnam faktycznie był ojcem Mimo, to że przez te wszystkie lata dążyła do morderstwa własnej wnuczki - jedynej rodziny, która jej pozostała. Bardzo brakowało mi tego elementu.

Ogólnie miałam też wrażenie, że serial sam nie wiedział, do jakiej konkluzji chce dojść i czy chce coś przekazać, czy jest to taka o, po prostu, historia wymyślonych postaci. Możliwe, że po prostu spodziewałam się czegoś kompletnie innego i czepianie się tylu rzeczy wynika po prostu z moich niespełnionych oczekiwań. Kto wie. Tak czy siak, nie żałuję poświęconego czasu, ale daleko mi do zachwytów, które widywałam tu w komentarzach.