Chyba wielu się zgodzi, że koncepcje przedstawione w filmie nawet 80 lat temu nie były niczym odkrywczym i nowym. Równość wszystkich wobec śmierci, miłość silniejsza od niej i motyw poświęcenia- pisano o tym, mówiono, przedstawiono na płótnie, deskach i ekranach zapewne też. Myślę, że o wielkości tego filmu decyduje klimat. Sedno epoki romantyzmu. Tajemniczy jegomość, małe miasteczko, gdzie obcy to prawdziwie obcy, przesądy, nieustanny lęk towarzyszący poczynaniom głównej bohaterki, poruszanie się po omacku pomiędzy dwoma światami. To jak z Mickiewiczowskiej "Romantyczności"- "słuchaj dziweczko, ona nie słucha":) Zarazem można dostrzec dość mocno stereotypowy sposób postrzegania odległych jeszcze wtedy cywilzacji orientu przez człowieka Europy. I wielkie brawa dla Lil Dagover, której należą się nawet większe brawa niż dobrej, lecz jednolitej 'twarzowo' postaci Goetzkego. Dziś to perła kina niemego, a wtedy wzór do naśladowania późniejszych mistrzów kina.