W zasadzie nie martwię się o kształt artystyczny filmu, chociaż naprawdę zdaję sobie sprawę z trudności w przeniesieniu na ekran takiego materiału źródłowego, jakim jest arcydzieło Herberta. Wierzę, że jeśli komukolwiek ma się udać zaadaptować tę serię, oddając sprawiedliwość pierwowzorowi (dzięki zrozumieniu uniwersum, a nie ściśle wiernemu odtworzeniu książkowej rzeczywistości za pomocą innego medium), to jest to właśnie Villeneuve. Dodajmy do tego Zimmera (czego by o nim nie powiedzieć, to możemy być pewni, że ścieżka dźwiękowa będzie przynajmniej solidna) i świetną obsadę (mówcie, co chcecie, ale Chalamet, po pierwsze, jest jakby wyjęty z Herbertowskich opisów Paula Atrydy – no, może trochę za wysoki, ale chyba i tak nikt nie liczył na zatrudnienie piętnastolatka, a po drugie, jak wynika z jego emploi, posiada odpowiednią wrażliwość aktorską).
Decyzja o podzieleniu „Diuny” na dwa filmy jest oczywiście pod każdym względem właściwa. Pozostaje tylko niepokój o wyniki w box office, bo nie mam pojęcia, jak niewystarczające wpływy mogą rzutować na 2. część. Pomijając już mocno filozoficzny wymiar pierwowzoru (chociaż zakładam, że szerzej uwzględniona zostanie również akcja, której w książce jest sporo, ale odbywa się często „poza kadrem”), nie wiadomo, jaki wpływ będzie na premierę miała pandemia. Ludzie rzucą się do kin czy raczej nie przestaną unikać dużych zgromadzeń?
W każdym razie pod koniec roku (oby!) zapowiada się wizualna, muzyczna, filmowa uczta – ja czekam z ogromną niecierpliwością!